aurora-borealis

Niby dopiero co się z wyrka zwlokłam, ale już widzę, że dzionek dzisiejszy zaprawdę piękny będzie... jeśli dożyję jego końca, bo mam tyle do roboty, że zaczynam Edmundowi ośmiu łapek zazdrościć. Nie mam dziś nastroju do filozofowania, wystarczy mi przeurocza perspektywa dwóch dni spędzonych nad podręcznikami. Albo co tam. Tak na rozgrzewkę - Edmundzie, co sądzisz o poststrukturalistycznej literaturze późnego Imperium Romanum i roli tejże, jaką odegrała w obliczu kryzysu i upadku rzymskich wartości?
Edmund nie posiada chyba sprecyzowanego poglądu na tę, jakże istotną dla całego gatunku ludzkiego kwestię, bo dalej ignoruje mnie, koncentrując się na śpiewaniu arii Figara od tyłu w fis - dur.

W ostatniej swej kretyńskiej jak ona sam notce Aurora stwierdziła kilka faktów, które w sposób bezpośredni dotyczą mojej osoby (czy pająk może tak powiedzieć?!), mają bowiem ważki wpływ na moją reputację. Zatem: dobra, biorę środki psychotropowe i tego się nie wyprę. Chcę natomiast zaznaczyć, iż nie jestem alkoholikiem. Jestem czerpiącym z życia garściami sybarytą - hedonistą, ale nie alkoholikiem.
A propos chamskich ścian. Aurora nie mogła o nich napisać, bo się najzwyczajniej ignorantka na nich nie zna. Natomiast chamskość ścian nie ma nic wspólnego z zawartością w nich azbestu. Chamskość ścian mierzy się używając wzoru stworzonego przez Mędrca-i-Szamana (najwybitniejszego w dziejach filozofa, polityka, tresera lwów i fryzjera, który byłby tu dziś z nami, gdyby nie zjadły go urojone przez niego z okazji psychozy paranoidalnej trzygłowe hybrydy okapi z lemurami. Requiescant in pace.), a wzór ów to wysokość ściany przemnożona przez jej szerokość i podzielona przez tygodniową częstotliwość wpadania na nią plus pierwiastek sześcienny z 47586,563474. O ile pierwszą część rozumiem, o tyle ten pierwiastek to chyba jedynie oświeceni pojąć są w stanie, bo mi on za cholerę do reszty wzoru nie pasuje. No, a jak się mają do tego kraje komunistyczne o statusie autonomicznym to już zupełnie inna historia...

Ekhm. Słychać mnie? Widać? Nie? I dobrze. Jeszcze by się ktoś przestraszył.
Chciałam dziś walnąć parę moralizatorskich mądrości, ale ponieważ takowe się specjalnym wzięciem nie cieszą, chyba zrezygnuję. Zamiast tego proponuję krótką rozprawę na tematy egzystencjalne. Dzisiaj: dlaczego ściany są tak niesamowicie chamskie i jaki wpływ ma to zjawisko na sytuację gospodarczą rozwijających się państw komunistycznych o statusie autonomicznym.
Albo lepiej nie. Może raczej zastanówmy się nad działaniem środków psychotropowych na nędzne szczątki układu nerwowego będącego alkoholikiem Pająka Edmunda. Ciekawi mnie bowiem, czemu zmierza on w moim kierunku, zamachując się na mnie siekierą.

Tadam!!! Ziuuuuuuuuu!... Jak jedziesz, palancie?!
Napisałabym, czemu nie lubię poniedziałków, obawiam się wszakże, że jeśli ktoś także nie lubi poniedziałków, to z podobnych względów, ergo czytając moje argumenty contra poniedziałkom zanudzi się na śmierć, no a jak ktoś lubi poniedziałki, to go nie zainteresuje, czemu ja nie lubię poniedziałków, a zatem dzisiejsza notka jest pozbawiona sensu, co jest dostatecznym powodem, aby zaprzestać jej dalszego tworzenia, i chyba nie jest to taki głupi pomysł.

To najmądrzejsze, co dzisiaj wymyśliłam. A mianowicie. Jeżeli podejdziemy do zagadnienia subiektywnie, okazać się może, że obiektywizm jest subiektywny. Dlatego, chcąc udowodnić obiektywność obiektywizmu, należy potraktować temat obiektywnie, wówczas bowiem nie nasunie nam się argumentacja contra temu stwierdzeniu. I tak, subiektywny obiektywizm, jest możliwy tylko wtedy, gdy jesteśmy subiektywni. Alternatywa (w postaci obiektywnego subiektywizmu) jest o wiele prostsza, gdyż jeśli będziemy obiektywni, reprezentować będziemy obiektywizm subiektywny, natomiast subiektywność wskazuje nam na postawę subiektywnie obiektywną.

A Pająk Edmund luka mi przez ramię i puka się w czoło patrząc na mnie jak na idiotkę...