aurora-borealis

Hmmm... Powiedzmy, że wyzdrowiałam. A jeśli nawet nie, to po dniu dzisiejszym wszystkie te cholerne bakcyle wyzdychały jak je wymroziło.
Co by tu dzisiaj... Natchnienie mię ostatnio opuściło a sygnowane mym pseudonimem artystycznym wpisy są tak maksymalnie drętwe, że mi się nawet pisać nie chce. Jednak wrodzona złośliwość nie pozwala mi zostawić was tak w spokoju - będę męczyć i gnębić beznadziejnymi wpisami, kretyńskimi notkami, głupimi komentarzami.
Po przeczytaniu tego, co przed chwilą napisałam, dochodzę do wniosku, że moje zaburzenia postępują. Przydałby się jakiś w miarę neutralny temat. Nie, dzsiaj nic z tego nie będzie, chromolę od rana jak potłuczona, lepiej już sobie daruję.

Dzień dobry wszystkim. Jak wieść i podania ludowe głoszą, dzisiaj mamy Mikołajki. Zawsze byłem zdania, że Mick O'Why to gostek z dużą dozą dystansu do świata i ogromnym poczuciem humoru. Najlepszym na to dowodem jest fakt, że dziś zakatarzona maksymalnie Karolina dla której od trzech dni nie istnieje coś takiego jak zapach, otrzymała od tegoż właśnie dobroczyńcy ludzkości perfumy i świecę zapachową. Mikuś miał tego farta, że przeziębiona Aurora ma bardzo mocny sen - bo gdyby go przyłapała na podkładaniu jej wyżej wymienionych bajerów pod poduszke w obecnym stanie jej świadomości i... nosa, to Mikołaj sporo by poleżał na intensywnej terapii.

A właśnie. Zdaje się, że dzisiaj z rana Aurora zwątpiła. Bo rzuciła jej się w oczy siatka na zakupy, na której stanowczym drukiem stało coś otym, że energia pochodząca ze spalania tej torby zasilać może jedną 60-watową żarówkę przez 10 minut. Odezwała się w niej (w Karolinie, nie w siatce!) najwyraźniej dusza poszukiwacza, odkrywcy i naukowca, bo usiłowała obliczyć, ile takich żarówek i przez ile czasu mogłaby zasilać energia odzyskana ze zużytych przez nią chusteczek. Jak w mordę jeża strzelił, zajoba ma dziewczyna na tym punkcie. Aliści matematyka i fizyka to dla niej czarna magia w białych trampkach, tak więc nastało dziś kolejne z tych pytań, na które ludzkość nigdy odpowiedzi nie uzyska...

No i zdaje się, że zwątpiła w metody tradycyjne zwalczania bólu gardła, bo zaczyna poważnie myśleć o lodach. Czekoladowych, toffi, albo wiśniowych. Jest to stara metoda opatentowana przez Mędrca-i-Szamana, a przez Aurorę wypróbowana. Najbardziej spektakularny przypadek jej zastowania miał miejsce około dwóch lat temu w okolicy urodzin Karoliny, kiedy to przez parę tygodni nie mogła wyleczyć się z chrypki. Nie chcąc zaś sobie odmawiać drobnej, urodzinowej przyjemności wtrząchnęła jednego wieczoru 10 (!!!) lodów na patyku. Następnego dnia po chrypie wszelk ślad zaginął...

Taa... Nie, żebym była nietolerancyjna, ale pełzające bakcyle będę zwalczać. Dziś do aspiryny i witaminy c dołączyły herbatki malinowe, jabłka i chlebek z czosnkiem. Tak, brzmi to koszmarnie i, zaiste, takie też jest. Jak to było z tym przeziębieniem? Leczone trwa tydzień, a nieleczone siedem dni, czy jakoś tak? Dodatkowo pochłania mnie pewna zasadnicza myśl. Owóż, z natury jestem bardzo oszczędna, w związku z czym zastanawiam się nad twórczym i praktycznym zastosowaniem zużytych chusteczek do nosa. Bo zrecyklingować to się ich chyba nie da... ;)
Pająk Edmund puka się w czoło i podpowiada mi, żebym sobie z tych chustek poduszkę spreparowała. He, he, he, taki dowcipny jest, bo jeszcze nie wie, cwaniak jeden, że mam zamiar zmejkować z nich knebel...

Walczyłam. Broniłam się, jak tylko mogłam. Robiłam, co tylko się dało. I dupa. Jestem, w cholerę, przeziębiona. Nie cierpię tego. Załzawione oczęta, czerwony kinol, kicham, prycham, smarczę, faszeruję się jakimiś świństwami... a Edmund skacze dookoła mnie, szczerzy kły (tak, wybitny z niego mutant...) i powtarza w kółko "A rutinoscorbin brałaś?!"
A w chwilach, gdy majaki wywołane podwyższoną temperaturą wywołują przed moimi ślicznymi skądinąd zielonymi oczkami wizje fantastyczne, urojenia utopijne i myśli abstrakcyjne, przychodzą mi na myśl słowa wielkiego mędrca, Marka Twaina, który powiedział: "Lekarza!"
Idę spać. Tak, to bardzo dobry pomysł. Zdecydowanie. Idę spać.

Od samego rana, od momentu, gdy udało mi się wreszcie otworzyć oczka (w kolejności: lewe, środkowe, górne), od chwili, w której budzik rzężeniem zainicjował kolejny dzień, od tej krótkiej cząstki czasu aż po chwilę obecną towarzyszy mi jedna uparta, natrętna, nie dająca się odegnać w żaden sposób, głęboka, iście filozoficzna myśl - "spaaać!!!"
Myśl ta, zaprzątająca mnie bez sekundy przerwy czy wytchnienia, nieco uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie, co otoczenie (a szczególnie nadgorliwi, sadystycznie usposobieni gnębiciele mięsa armatniego znani pod firmą nauczycieli) raczyło skwapliwie odnotować. Ale to nic, połowa z nich już leży na torach tramwajowych (w kawałkach). A reszta została oszczędzona, bo jak jednego dnia wszystkich wykończę, to potem się będę nudzić. Idę spać, juz nie mam siły. Edmund, spadaj z poduszki, głąbie, bo cię oddam Krzysztofowi Ibiszowi!