Mam to gdzieś. Znudzilo mi się udawanie zadowolonej z życia idiotki. Odnoszę wrażenie, że nic już nie odzyska żadnego sensu. I jest mi to calkowicie obojętne. To nawet interesujące. Po tym, co się dzialo w zeszlym roku nigdy bym nie przypuszczala, że tak latwo ukryć ból. A to takie proste. Trwam w letargu. Nie budźcie mnie, bo koszmar i tak się nie skończy. Poza tym, przyzwyczailam się do niego.
Obudziwszy się dziś rano, stwierdzilam, iż towarzyszy mi pewne dziwne, aliści weryfikacji niepodlegające uczucie. "Co, cholera?" pomyślalam, albowiem już od samego rana jestem zdolna do glębokich i filozoficznych przemyśleń. Dopiero, gdy usiadlam przed monitorem mojego PC, dotarlo do mnie, w czym rzecz. "Na mój ogon!" wykrzyknęlam cytując mędrca, którego nazwiska nie pomnę.
I w ten oto sposób siędzę teraz odwalona na bialo - czarno jak ostatnia idiotka i zaraz będę musiala opuścić dom, celem udania się do budynku instytucji, którą szary zjadacz chleba naszego powszedniego zwykl mienić szkolą...
Ja chcę Wakacje!!!